Na een lange heenreis, een geweldige dag in Parijs, een lange terugreis en zere voeten kan ik officieel zeggen dat ik de mooiste dag van 2013/2014 heb beleefd. We hebben heel Parijs in een wandeltocht van 10 uur gepropt, waardoor ik de tijd van mijn leven had. Met sleutelhangers van de Eiffeltoren, een nieuw boek en 153 foto's op zak kan ik met een glimlach zeggen dat ik in Parijs ben geweest.
We beginnen met een busreis van 5 uur lang met een pauze van drie kwartier en onduidelijke selfies. We vertrokken om 04:10 's morgens en moesten dan ongeveer 5 uur rijden tot Parijs. Ik wilde perse bij het raam zitten, zodat ik de zonsopgang kon zien. Uiteindelijk viel er niet veel te zien, doordat het veel te snel ging en er stonden bomen voor. We hadden rond half 8 een pauze van drie kwartier, wat net iets te lang was. Het was namelijk fris op de parkeerplaats en uiteindelijk had niemand wat te doen. Eenmaal weer in de bus was ik nog liever buiten gebleven, want toen werd ik pas echt wagenziek. Toen heb ik maar muziek geluisterd als afleiding en ik zou echt niet weten wat Ilse in de tijd heeft gedaan. Sorry Ilse!
Toen we aankwamen in Parijs, liepen we direct door naar het Sacré Coeur. Eigenlijk begon het al met strompelen, want we moesten ontiegelijk veel trappen op en sommige mensen kostte dat al veel moeite. Eenmaal boven was het adembenemend. De lucht was helder blauw en je kon over heel Parijs heen kijken. Ik heb nog nooit zoiets moois gezien. We kregen twintig minuten vrije tijd en we liepen met zijn zessen richting de winkeltjes.
Even snel een Starbucks koffie halen en opzoek naar een metro. We wilden zo min mogelijk met de metro, omdat het veel geld kost en anders zie je bar weinig van Parijs. We zouden hem alleen nemen op de grote afstanden. Uiteindelijk hebben onze begeleiders tickets voor een euro kunnen regelen en toen zijn we in de stampvolle spitsmetro naar de Champs-Élysees vertrokken.
We waren van plan de Arc de Triomphe op te gaan, maar ze waren aan het renoveren of zoiets, dus dat ging helaas niet door. Daardoor hadden we wel meer tijd voor de winkels in de Champs-Élysees, dus zo erg was dat niet. We spraken met de klas af dat we over anderhalf uur aan het einde van de straat zouden verzamelen en dat je ongeveer een halfuur nodig hebt om de straat door te lopen. Dat geeft ons dus een uur winkeltijd. Daarvan hebben we een kwartier besteed aan een gratis plasbeurt bij de stampvolle McDonalds. Wie gaat er dan ook in de Mcdonalds zitten met dat prachtige weer?
Aan het einde van de Champs-Élysees is een mega rotonde en daarachter begint een weg die zich baant door een mega tuin. Ik wist niet waar we heen gingen en ik wist al helemaal niet waar ik moest kijken. Het was er zo mooi! Overal waren vogels en mensen aan het genieten van het weer en overal stonden prachtige bloemen. Het bleek dus dat je dan bij het Louvre zou uitkomen. Jeetje, wat is dat groot. Dat had ik echt nooit gedacht.
In de tuin was onze klas een beetje uit elkaar gevallen, dus kregen we even de tijd om te ontspannen en te wachten op de anderen. Daarna gingen we direct door, omdat het Louvre toch te groot was om te bekijken en anders zouden we geen tijd meer overhouden voor de andere leuke dingen.
Aan dit prachtige bruggetje over de Seine met miljoenen slotjes, hebben Jethro en ik die van ons opgehangen. Allebei een kusje op het sleuteltje en toen de rivier in gegooid. Het is echt super leuk om al die slotjes te zien en dan te bedenken hoeveel sleuteltjes er wel niet op de bodem moeten liggen. We staken de brug over en kwamen toen bij de Notre Dame. Ook daar hadden we niet veel tijd, maar we kregen wel eventjes twintig minuten. Charlotte, Brechtje, Jethro en ik zijn als een speer de straat over gestoken, omdat daar de meest magische boekenwinkel aller tijden zit.
Shakespeare and company! Het is een heel oud winkeltje, geopend in 1951 door George Whitman. Het is er super klein binnen, en de houten vloer kraakt al bij ademen. Alle kasten zijn gevuld met duizenden Engelse boeken, verdeeld over twee verdiepingen. Het was jammer dat het zo druk was, omdat ik in die warmte en drukte moeite had om de rust te vinden voor het zoeken van een boek. Maar omdat ik niet kon vertrekken zonder een boek te kopen, moest ik gewoon even mijn best doen. Ik ging voor Alice in Wonderland & Through the Looking-Glass van Lewis Carroll. Alice in Wonderland was één van mijn favoriete Disneyfilms en de kaft was zo leuk, dat ik hem besloot te kopen. Ik kreeg dit super leuke tasje erbij dat ik niet meer ga weggooien en een officiële Shakespeare stempel in mijn boek.
Daarna renden we als een speer terug en vertrokken we met de metro richting de Eiffeltoren.
Best gek hoe een gebouw van staal zoveel indruk kan maken, dacht ik altijd. Maar de Eiffeltoren is zo groot en zo indrukwekkend, dat ik gewoon sprakeloos was. We kregen anderhalf uur voor onszelf, dus we hadden alle tijd om te genieten. We gingen eerst foto's maken en daarna liepen we naar een kraampje. Lara kocht een baret, Jethro kocht tig sleutelhangers en Ilse een lepeltje voor haar moeder. Daarna zijn we in het gras, vlak naast de Eiffeltoren, gaan liggen en hebben we in de brandende zon gekletst en genoten. Ik heb nog nooit zo genoten van een middag.
We stapten weer op de metro en vertrokken naar St. Michel, een oud studentenplein met winkeltjes en restaurantjes. We kregen van half zeven tot negen uur de tijd voor eten en winkelen, wat ruim zat was. We zochten met zijn zessen een gezellig en goedkoop restaurantje. Daar hebben we niet zo heel lang over gedaan. Ik heb echt geen idee meer hoe het heet, maar we hebben heerlijk gegeten en het was heel gezellig. Ik koos voor een salade met tomaat en mozzarella. Om half acht stapten we op en hebben we anderhalf uur gewinkeld en lol gehad. Op de middelste foto zie je van links naar rechts: Ilse, Brechtje, Lara, ik en Charlotte en daarvoor Anna en Sara die er voorsprong. Jethro was zo lief om de foto te maken :-)
De bus zou wachten bij de grote rotonde aan het einde van de Champs-Élysees (de rotonde voor het Louvre, niet bij de Arc de Triomphe), dus moesten we nog een heel eind teruglopen. Bij het Louvre genoten we even van de zonsondergang en hebben we nog een groepsfoto gemaakt. Bij de rotonde wilde niemand de bus in, want niemand kon afscheid nemen van Parijs en de lichtgevende en prachtige Eiffeltoren.
Een ontzettend drukke terugreis met vier personen op twee stoelen, snoep, ijskoffie, koffie met chocolademelk (die overigens niet echt goed smaakte) en iedereen die met moeite wakker probeert te blijven. Toen ik om 04:15 eindelijk thuis was, ben ik beneden blijven zitten met papa en later ook mama en ging uiteindelijk pas om 06:15 naar bed. En door de oververmoeidheid had ik helemaal geen behoefte aan bloggen, dus vandaar dat hij er vandaag op staat. Ik heb de tijd van mijn leven gehad en ga zeker nog een keertje terug. Nu ga ik genieten van het mooie weer en verder lezen in mijn nieuwe boek :-)
Liefs,
Nina
Geen opmerkingen:
Een reactie posten